Στοίχοι από φως από την Λίνα Νικολακοπούλου

Στοίχοι από φως από την Λίνα Νικολακοπούλου.
Δεν θα σας κάνω ανάλυση ούτε θα σας πώ κάτι για τους λαμπερούς στοίχους της.
Απλά θα σας προτείνω να μελετήσετε κάποια από τα πάρα πολλά αριστουργήματα της εν λόγο καλλιτέχνιδος
Καλό σας ταξίδι.....




Κοιτάω τον ήλιο απ' το βουνό που βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές ,
σαν ηφαίστειο που ξυπνά ,απ' όνειρο βαθύ.
Να το φως Γύρω απ' τη γη
Είναι μια φωτιά που καίει, μία φλόγα ιερή.
Μα σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι,
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
πες μου αν έμεινε κανείς για μας τα πετεινά;
θέλω να γυρίσω μα ο παράδεισος κλειστός κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
τον έχει για θεό.Να ζήσω ή να πεθάνω;
Μα μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα τρέχω με ταχύτητα φωτός
Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Πλέον το έδαφός μου είναι πρόσφορο,μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα
όνομα και αίμα και φυλή
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω κι απ' τη γη
με το φως να ενωθώ........


Με ποια λόγια να εκφραστώ για σένα?Δεν έχω....
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μόνο από τα βάθη της καρδιάς μου.
Σε ευχαριστώ για όσα μας έχεις προσφέρει,για τα τόσα ταξίδια που με έχεις πάει,σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες
Σε ευχαριστώ που με έλουσες στο φως.......


Μια πίστα από φώσφορο
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου



Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί


Ατομική μου ενέργεια
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη


Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ' ένα κάρμα
το παραπέρα απ' τη ζωή
να μάθω ν' αγαπώ

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό

Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ΄ την καρδιά που το 'πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό


Μένω εκτός
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός

Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν' ο τόπος μου σβηστός

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός



Αχ να ξυπνούσα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα


Αχ να ξυπνούσα
να ξυπνούσα
τον εαυτό μου άλλο
να μην τυραννούσα
Αχ να ξυπνούσα
δίχως σκέψεις
και δεν πα'να 'χες
όσες θέλεις επισκέψεις
Αχ να ξυπνούσα
όπως πριν
που δεν ζούσα
κι είχα μπροστά μου τη ζωή
Αχ να ξυπνούσα ένα πρωί
που επιτέλους
άλλο να μην σ'αγαπούσα

Ομως το σκέφτομαι ξανά
πως όλα θαταν πιο φτηνά
αν μέχρι κύτταρο για σένα
δεν πονούσα
Κι όσο θα μπαίνει η αναπνοή
τόσο η καρδιά θα εννοεί
χωρίς εσένανε
κι εμένα θ'αγνοούσα

Αχ να ξυπνούσα
δίχως σκέψεις
και δεν πα'να 'χες
όσες θέλεις
επισκέψεις

Αχ να ξυπνούσα
να με δεις
να μην πιστέψεις
πως το ποτάμι έχει ροή
Αχ να ξυπνούσα ενα πρωί
να με ξανάβλεπες
προτού να με γιατρέψεις...


Να ζήσω ή να πεθάνω
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Δεν έχει απόψε η γη φεγγάρι
να βγούνε οι μοναξιές ζευγάρι
να πιάσουν της καρδιάς τ' αγρίμι
κάτω απ' της ξαστεριάς τ' ασήμι

Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά

Να ζήσω ή να πεθάνω
Σ' ένα flamenco απάνω
μάτια μου
σαν τρελή φωτιά
που διψάει για μια μαύρη ματιά

Να ζήσω ή να πεθάνω
μ' ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν' απογειωθώ
κι απ' τη γη
με το φως να ενωθώ

Δεν έχει απόψε η γη κρεβάτια
για κείνους που κοιτούν στα μάτια
κι αν τους ρωτήσεις λένε, ίσως
κάποια μου αγάπη να' ταν μίσος

Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
θέλει ο έρωτας και ο θάνατος ψυχή
πες το κι άρχισε ουρανέ μου μια βροχή.

Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
Να ζήσω ή να πεθάνω
μ' ένα κορμί ότι κάνω
μάτια μου
ν' απογειωθώ
κι απ' τη γη
με το φως να ενωθώ


Να το φως
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Trevor Horn
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας


Μια φωτιά
Γυρνάει τη γη
Το 'να χέρι στ' άλλο δίνει μια φλόγα ιερή

Μια φωτιά
Γύρω απ' τη γη
Φως που μας ενώνει

Ένα ωραίο στεφάνι
Από φύλλα της ελιάς
Στους αιώνες κάνει
Φωτεινό χορό

Χαίρε φλόγα παλιά
Φέρε φως στην καρδιά

Να το φως
Γύρω απ' τη γη
Είναι μια φωτιά που καίει, μία φλόγα ιερή

Δεύτε φως
Όλοι οι λαοί
Φως που μας ενώνει

Δεύτε φως
Όλοι οι λαοί (x3)
Unite the world

Χαίρε Φλόγα χρυσή
Φέρε κόσμους μαζί

Δεύτε φως
Όλοι οι λαοί
Δεύτε φως
Σ' όλη τη γη
Όλοι οι λαοί
Πάνω στη γη
Unite the world


Λάβα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη


Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ' όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου,λάβα μου
αίμα μου ζεστό

Κάτι λίγοι συγγενείς
ξαδέρφια μακρινά
πες μου αν έμεινε κανείς
για μας τα πετεινά
Κάτι λίγοι συγγενείς
στα έγκατα του νου
Λάβα μου, λάβα μου
σώμα τ' ουρανού

Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
απ' όνειρο βαθύ
κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά
κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά
εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου
δάκρυ από Χριστό
Εγώ με λάβα τα 'λαβα
αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα
τα αχ των ζωντανών
κατάλαβα


Αναστασία
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Το φιλί-γυαλί που ράγισε,
τ'ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.

Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του.
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο.

Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.

Το φιλί-γυαλί που θάμπωσε,
στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί,το ναι,τα βήματα.

Το γιατί-χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια-περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...

Στο όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σαν πανάρχαιο φως
μες τη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.


Εγώ μιλάω για δύναμη   
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη


Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν,
το μυαλό με βοήθησε
να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν,
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν,
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος,
οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν,
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.


Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα,
την παλιά μου την ταυτότητα.


Ελευθερία   
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δάφνη Αλεξανδρή
Πρώτη εκτέλεση: Τρίφωνο


Τώρα που οι πόλεις δεν σηκώνουν άλλα αγάλματα
Τώρα που οι μήνες είναι τόσο στριμωγμένοι

Τώρα ποιανού η ελευθερία κάνει άλματα
Σαν βγούνε οι άλλοι σπίτι εκείνος μένει

Δεν θα τον πιάσει πουθενά αυτόν η κάμερα
Όσοι τραβούν τον κόσμο αυτοί είναι εκτεθειμένοι

Τώρα ποιανού η φαντασία κάνει άλματα
Σαν βγούνε οι άλλοι σπίτι εκείνος μένει

Όσο θα 'χει η άσπρη τέντα μια σκιά
Κι άλλη μια κρυφή γωνιά στα καφενεία

Σε μονό κρεβάτι κάθε μια βράδια
Κάτι πάντα θα αγαπάει την κοινωνία


Καθρεφτίζω το νου   
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Παραδοσιακό
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Καθρεφτίζω το νου
Σε φεγγαριού σπηλιές
Κι άμα σε δω να κλαις
το πρωί θα φύγω αλλού

Θα μου βάφει η βροχή
τ'ασήμια στον ταφτά
κι άμα σε δω κλεφτά
στο λαιμό θα δέσω αρχή

Ερωτά μου Αγκάθι Στέμμα
και βέλη μου Σεβαστιανά
Αν είχε ο πόνος αίμα
θα κοκκίνιζε βουνά

Καθρεφτίζω τη γη
σε βαρελιού κοιλιά
κι άμα σε βρουν φιλιά
θα 'ναι ο ύπνος μου που αργεί

Κι απ' τις πέντε ζωές
που ζούμε χωριστά
τα μάτια έχω κλειστά
κι ας μου δείξανε στεριές


Θεός αν είναι
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη


Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς



Πριν το τέλος  
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω


Άρτεμις
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής

Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ' ασημένιο τόξο
απ' τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που 'χουν να 'μαι απ έξω

Δε σ' έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός
Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός

Άρτεμις θεά των κοριτσιών...